Het leek wel een koude dag in november
Het leek wel een koude dag in november
het regende
en ook al was hij jarenlang
vervreemd van zichzelf
hij mocht niet huilen
zijn vervreemding
voelde als een burgeroorlog
en hij moest zien te overleven
in deze strijd van leven en laten leven
zijn schatje
vond hem zeer geduldig
ook toen hij 's nachts de trein met
een ouderwetse locomotief nam
alwaar het hem helemaal
teveel werd toen een conducteur welkom zei
middenin een jungle van mensen
het werd hem teveel en zei
rot op trut maar gelukkig niet hard op
maar wel bijna
de conductrice zei jij bent gek
hij liet alles maar aan zich voorbijgaan
dit is de laatste keer dat ik naar
die stad ga
ook al leek de reis zo makkelijk
het was niet de mooie stad voor hem
waarin alles vredig ging
14 jaar had hij gewacht en
nu was de kans rijp
hij ging de ring in
en daagde zijn verleden uit
om in de toekomst geen inzinkingen meer
te krijgen
want hij wilde nog niet naar de hemel
want zelf schrok hij
ook als iemand op zijn deur klopte
toen hij zijn lieve schat voor het
eerst zag dacht hij al
zei kon wel eens mijn vriendin
worden
hij dacht aan haar
en toen ze iets kregen
voelde dat erg fijn
12-12-2014
©Jelle Schunselaar
